Ekonomia społeczna to zjawisko związane ze społeczeństwem obywatelskim, a nie konstrukt prawny. Jako taka może być obserwowana przy użyciu metod statystycznych. Efekty badań nie są jednak satysfakcjonujące, gdyż do tej pory nie stworzono właściwych kryteriów pomiaru. Nie ma jednak wątpliwości, że ekonomia społeczna stanowi obecnie część rzeczywistości społecznej. Opisu tego zjawiska próbowali dokonać przedstawiciele nauk społecznych.

Autor podsumowuje ponad 15 lat dyskusji na temat podstawowych pojęć: ekonomii społecznej, podmiotów ekonomii społecznej oraz przedsiębiorstwa społecznego. Stawia hipotezę, że pierwsze z tych pojęć można opisać przy użyciu czterech kryteriów: normatywnego, instytucjonalnego, sektorowego oraz lokalnego. Wskazuje, że rozumienie podmiotów ekonomii społecznej oraz przedsiębiorstw społecznych nie jest oczywiste i stanowi raczej postulat niż opis rzeczywistości.

Pierwszy rządowy projekt dotyczący ekonomii społecznej pochodzi z 2011 r., drugi z 2021 r. Autor każdy z nich opisuje, a następnie poddaje krytyce. Analiza kończy się konkluzją, że definicje ekonomii społecznej, podmiotu ekonomii społecznej i przedsiębiorstwa społecznego powinny być proste i powinny odnosić się do języka naturalnego i ustaleń doktrynalnych. Autor posługuje się w pracy metodą, zgodnie z którą odwołuje się do stanu wiedzy o rzeczywistości społecznej, ujętej w statystykach publicznych, następnie analizuje dotychczasowe ustalenia terminologiczne w doktrynie oraz zawarte w projektach aktów normatywnych, by ostatecznie zaproponować własne dookreślenia. Dochodzi do wniosku, że ekonomia społeczna jest czymś realnie występującym w życiu gospodarczym. Prawo zatem powinno się do niej odnosić w oparciu o dotychczasową siatkę pojęciową, a ona sama powinna być rozumiana jako część życia gospodarczego, ale o celach społecznych. Przedsiębiorstwo społeczne powinno zaś być rozumiane jako przedsiębiorca realizujący statutowo określone cele społeczne.

Zażalenie poziome przed sądem rejonowym jako sądem I instancji – wnioski de lege lata oraz postulaty de lege ferenda na temat kosztów zastępstwa procesowego

Od 7 listopada 2019 r. w postępowaniu cywilnym obowiązują przepisy o zażaleniu poziomym (zażalenie na orzeczenie lub zarządzenie sądu I instancji do innego składu tego sądu). Zażalenia te mogą być rozpoznawane przez sądy rejonowe. Przepisy określające wysokość stawek minimalnych wynagrodzenia oraz opłat za czynności adwokatów oraz radców prawnych nie przewidują wysokości tych stawek lub opłat za zastępstwo procesowe w postępowaniu zażaleniowym przed sądem rejonowym. Uzupełnieniu tej luki nie może służyć regulacja pozwalająca na zastosowanie stawki lub opłaty przewidzianej dla sprawy o najbardziej zbliżonym charakterze. Choć dopuszczalne jest zastosowanie w drodze analogia legis przepisów określających stawki oraz opłaty za zastępstwo procesowe w postępowaniu zażaleniowym przed sądem okręgowym, to pożądane jest wprowadzenie zmian legislacyjnych.